Johanna van Sabben

De psychiater. 

Fred pakt een glas uit de kast naast de deur en schenkt water uit een karaf op een manier alsof het whisky is. Hij is een whiskydrinker, dat kan niet missen. En er ontbreekt een knoopje aan zijn overhemd.

'Wil je ook wat water?'

'Graag.'

Hij knikt me bemoedigend toe.

'Je bent alweer een tijdje thuis, kan je je draai een beetje vinden?'

Er schiet een gedachte door mijn hoofd, ik spreek hem meteen uit:

'Hoeveel openingszinnen bestaan er eigenlijk. Heb je een top drie?'

Fred kan gelukkig goed schakelen. 'Daar heb ik nog nooit over nagedacht.'

'En als je er wel over nadenkt?'

'Dan is dat zeker niet iets om het hier over te hebben'

'Kan ik me voorstellen, het is een erg intieme vraag.'

'Nu ben je wel sarcastisch.'

'Aha, je hebt mijn mail gelezen.'

Hierom praat ik graag met Fred. Ik hou van zijn snelle geest. Dat is niet alle psychiaters gegeven.

'Ik heb je mail gelezen ...' Hij pauzeert even ...' Het is een interessante gedachte. Natuurlijk heb ik er moeite mee, ik zie niet graag zoiets over het hoofd. En ik trek nog geen conclusies, we zullen het moeten uitzoeken, daar gaat tijd overheen. Er komen vragenlijsten aan te pas, een interview en een heteroanamnese.'

Ik hang aan zijn lippen. Actie! Daar hou ik van. Als ik niet te moe ben tenminste.

'Wat is een hetero eh ...'

'Een heteroanamnese. In dit geval een gesprek met je vader of je broer of zus, om te horen hoe je als kind was en hoe ze je ervaren hebben.'

'Daar ben ik dan toch zeker wel bij mag ik hopen?'

'Daar ben je bij.'

Freds blik focust zich op mijn rechtervoet die non-stop rondjes draait. 'Gaat het?'

'Ik dacht dat je me een zeur zou vinden. Dit valt me weer mee.'

'Je zou er mee geholpen zijn als je je minder bezighoudt met wat anderen van je vinden.'

'Natuurlijk. Maar eerst gaan we hetero's aannemen.'

Geen reactie. Ik doe te lollig.

'Even wat anders. Hoe is het met je angstgevoelens.'

'Dat varieert. Ik kan er geen peil op trekken. Volgens mij is het echt iets fysieks. Laatst had ik er wat meer last van.'

'Maak je er wel eens contact mee zoals we de vorige keer besproken hebben?'

'Mwah.'

'Je zou proberen iets op papier te zetten. Is het daar nog van gekomen?'

Onwillig haal ik mijn schouders op. 'Iets ja.'

'Heb je het bij je?'

Ik rommel wat in mijn tas en haal er een smoezelig schriftje uit.

'Het is maar een klein stukje.'

Dag zwaar vervuilende angstgolf. Wat heb je toch te zoeken in mijn lijf. Weet je wel hoe groot Nederland is. Niet groot genoeg voor een miljard Chinezen nee. Maar er is echt heel veel plek voor angstgolven. Je kunt overal naartoe. Zeker op het platteland en als je niet van rust houdt, ga dan in de brandstoftank van een Jumbo zitten. Zoveel ruimte en dan toch bij mij parkeren. In al mijn organen sluipen. Mijn spieren tot pap kauwen en mijn hersens blokkeren. En wat levert het je op?

Ik ben veel te braaf voor je. Mijn angst haalt de kranten niet en ik spring niet voor een trein. Om jou ga ik echt de geest niet geven. Jij hebt niet eens een geest. Achterlijke mutant.

Er wordt op de deur geklopt. Een verpleegkundige steekt haar hoofd om de hoek.

'Sorry Fred, spoedgeval. Je pieper staat niet aan.'

'O nee?'

Hij is tevreden. 'Ga zo door,' zegt hij als we afscheid nemen.

Daar moet ik over nadenken.

'Je hoort nog van me over de tests, ik maak er werk van.'

Met energieke tred (de Fred-tred) loopt hij de kamer uit.

​