Johanna van Sabben, over de totstandkoming van mijn boeken op: www.daarzitwatzin.com

Zo, de kop is eraf, want mijn uiterlijk heb je al bekeken. Kritisch natuurlijk,

althans, als je net zo naar foto's kijkt als ik. Ja, je denkt vast, waar gáát dit over...

Sorry, ik moet er nog even inkomen en daarbij koos ik tussen een praatje over het weer of over mijn uiterlijk. Normaal gesproken begin ik bij zoiets over andermans uiterlijk, maar die vlieger gaat nu niet op.

Verdere trivia: Ik woon in een klein monumentaal appartementje waar geen plek is voor een kat en ik weiger over te stappen op een hamster. Gelukkig zijn er alternatieven, dus af en toe luister ik naar de door avondnevel overtrekkende ganzen boven dit provinciestadje. Ze vliegen weliswaar buiten mijn bereik, maar toch connecteren we.

Goed. Je weet nu hoe ik eruit zie en waar ik niet woon (in de hoofdstad).

Op mijn dertigste rondde ik een bundel zeer korte verhalen af. De term ZKV bestond nog niet, laat staan dat je daarmee kon debuteren. Ook nu vermeldt internet als eerste bij deze zoekterm: Zaandamse Korfbal Vereniging.

Desondanks was uitgeverij Nijgh en Van Ditmar in me geïnteresseerd. Ze probeerden me te koppelen aan iemand die me misschien verder zou helpen. Mijn bundeltje werd doorgestuurd naar een toen nog vrij onbekende regisseur: Hany Abu-Assad. Niets onbekends meer aan inmiddels. We hadden een onderhoudend gesprek in een Amsterdams café. Als het niet onderhoudend was geweest had ik dit ook gezegd.

Hij vond dat ik iets van Brigitte Kaandorp had. Dus ik zal wel heel leuk gedaan hebben tijdens onze ontmoeting.

Abu-Assad had een tv-productie in gedachten en kon daarbij hulp gebruiken. Hij legde mij zijn idee voor en vroeg of ik het een en ander op papier wilde zetten. Dat leek me wel wat. Ik maakte een opzetje, maar al spoedig liet Hany weten dat de productie wegens allerhande obstakels niet door kon gaan.

Allerhande obstakels zou mijn overkoepelende levensthema worden. Net als alle energie die het me kostte om ze te lijf te gaan.

Mijn toenmalige partner bedacht dat hij naar Frankrijk wilde emigreren. De romantische kant bood voor mij enig perspectief. Hij zou namelijk een pruimenboomgaard overnemen, inclusief de hele santenkraam waarmee je die dingen geacht werd te oogsten en verwerken tot een gedroogd en verkoopbaar product. De boomgaard stond op een bijzonder idyllische plek, enorme lap grond erbij, zelfs een bosperceel. Terwijl hij van de ene op de andere dag pruimenboer zou worden, zag ik mezelf op blote voeten over onze uitgestrekte hectaren dwalen, een stokbroodje voor hem snijden en me verder wijden aan verhalen schrijven voor mijn oprukkende lezerspubliek in Nederland, ondertussen aan een bloesempje ruikend, een vers pruimpje etend.

De obstakels:

~ Onze relatie vertoonde al een tijdje sleetse plekken.

~ Ik had geen talent voor de Franse taal.

~ Ik zou te ver van mijn zieke moeder afwonen.

~ We hadden geen geld genoeg om alles te financieren.

De pruimenboomgaard ging niet door, mijn partner wilde toch naar Frankrijk en ik wilde niet mee. Twee weken voor zijn definitieve vertrek overleed mijn moeder.

Daarover meer in het voorwoord van mijn novelle.

Pas tien jaar later lukte het me om het schrijven weer serieus op te pakken. Tien jaar. Dat is lang hoor. Het waren niet mijn beste jaren. Obstakels, inderdaad. Maar ik heb ze doorleefd en ben nu een doorleefkundige. Met een verhaal. Een verhaal vol zin en onzin, verzinsels en echtsels, oftewel 'Buikschuif' , waarmee ik in 2018 op 53 jarige leeftijd debuteerde.

Een half jaar later werd me materiaal voor een tweede boek in de schoot geworpen en in plaats van blijvend te investeren in het promoten van Buikschuif , koos ik ervoor om verder te schrijven, waarvan op de volgende pagina het resultaat. Het was wat je noemt een choiceless choice. Als je het leest, zal je het begrijpen. Denk ik ...